Kurtuluş kolay olmayacak

– Sandıktan çıkan sonuca nazaran yurttaşı ve ekonomiyi nasıl günler bekliyor? Bir acı reçete bizi bekliyor mu?

Ülke enteresan bir seçim süreci geçirdi. Lakin ortaya çıkan siyasi yapı üstte bahsedilen şekil da bir iktisat idaresine sahip olma ihtimalini de ortadan kaldırdı. Kısa devir içinde Türkiye’nin süratli kaynağa muhtaçlığı olacaktır. Önümüzdeki turizm devri bu kaynakların bir kısmını sağlayabilir. Lakin sonbahardan itibaren kaynak muhtaçlığının daha da görünür bir hale geleceğini beklemek gerekir. Bu mühlet zarfında kurlardaki baskının da seçim öncesi devirde olduğu üzere sıkı sürdürülemeyeceğini varsayım etmek sıkıntı olamasa gerek. Bu yüzden de enflasyonda geldiğimiz bugünkü seviyelerin üstünde oranlarla müsabaka ihtimalimiz de artmıştır.

Türk toplumu sahip olduğu refahtan vazgeçmeye ne kadar hazırdır göreceğiz. Çünkü ekonomik çıkmaz içine girmiş olan Türkiye’nin eninde sonunda bu gidişe dur demesi ve ortaya çıkacak birçok maliyeti de göğüslemesi gerekecektir.

Enflasyon yüksek kalmaya devam edecek

– Son 2 yıldır vatandaşın ana gündemi pahalılık ve yüksek enflasyon. Buradaki tabloyu nasıl görüyorsunuz, yüksek enflasyon ne kadar sürer?

Sanırım enflasyon bir mühlet daha ülke gündemini işgal edecek. Ondan kurtulabilmek kolay olmayacak. Lakin bu müddet zarfında farklı bölümler üzerine yapacağı olumsuz tesirleri denetim edebilmek mümkün olabilir. Çünkü dünyada da enflasyon değerli yer işgal etmeye devam ediyor. Küresel seviyede yaşananlar enflasyonun tüm dünya da bir mühlet “yapışkan” bir karakter göstereceği izlenimi ediniliyor.

Tüm bunların üstüne bir de ülkemizin kendine mahsus sıkıntıları var enflasyon konusunda. Lakin en değerli sorun, enflasyonla çaba konusunda iktisat idaresinde kararlılıkla uygulanan bir siyasetin olmayışıdır. Münasebetiyle “politikasızlık” sıkıntıların başında geliyor.

İkinci mevzu ise ölçüm ile ilgili meselelerdir. Gerçi bu sorun neredeyse tüm ekonomik bilgilerde var fakat enflasyon toplumun birçok bölümü bakımından değer arz ettiği ve gelir pazarlıklarına referans oluşturduğu için başkalarına nazaran bir öbür değeri var. Bugün TÜİK’in ilan ettiği resmi sayılara maalesef kimse inanmıyor. Münasebetiyle bu türlü bir çabanın başlangıcında, ölçümü yapacak kurma yönelik itimadın süratlice inşa edilmesi gereklidir.

Bunların akabinde bir de enflasyonla çabayı yapacak kurumun öne çıkarılıp, Bankanın bu kadar vakit maruz kaldığı kredibilite açığının acilen giderilmesi gerekmektedir. Bu uğraşın muhatabı TCMB’dir. Ona bu gayrette tanınacak siyaset bağımsızlığı ise enflasyona karşı yürütülecek gayrette atılması geren en değerli adım olacaktır. Mevcut siyasi anlayış buna ne derecede imkân verecek bilmek sıkıntı. Ancak yapılmadığında da enflasyon uzun müddet hayatımızda kalıcı olacaktır.

14 Mayısta yapılan seçimlerle tıpkı vakitte enflasyonla uğraş iradesi gösterme konusunda son derecede samimi bir idarenin iş başına geleceği fikrine sahibim. Fakat yaşadığımız seçim süreci ve beraberinde iktidarın yaptığı harcamalar iktisatta var olan bozulmaları daha da şiddetli hale getirmiştir. Bu da seçim sonrası devirde harcamalar bakımından frene basma muhtaçlığını doğurmuştur. Çünkü enflasyona karşı gayrette kamunun harcamalarının denetim edebilmesi kıymetli kriterlerden birdir. Bu yüzden seçim sonrası kıymette bütçe harcamalarının önceliklerini tekrar oluşturmak ve mevcut kaynakları oluşturulan bu yeni önceliklere nazaran harcamak yapılacak işlerin başında gelmektedir.

Enflasyonu düşürme konusunda Millet ittifakı iyimserdi

Anca Millet İttifakının bileşenleri enflasyonla çaba konusunda iyimserlerdi. Bilhassa hazineden sorumlu olacağını sav eden Bilge Yılmaz’a nazaran, iki yıl içinde enflasyonun denetim edilip, düşürülebileceğini söylüyor. Bu mevzuda neler yapacaklarını ise, gerek İYİP seçim bildirgesinde, gerekse Altılı Masa Mutabakat Metninde ayrıntılı olarak yazmışlardı. İktidar ise, bu mevzuda rastgele dengeli siyasete sahip değil. Onun yerine kur geçişkenliğinin enflasyon üzerindeki tesirini denetim etmek tarafında bir siyaset uyguluyor. Faizleri arttırmayarak TL’den kaçışları salt döviz satarak, son derecede maliyetli bir yolla kuru denetim edip, enflasyon üzerindeki tesirini de en aza indirmeye çalışmaktadır. Bunun ise ne kadar sürdürülebileceği kuşkulu. Bu siyaset sonucunda ülkenin döviz rezervleri tükendi. Hatta altın rezervlerinde bile erime ortaya çıktı son vakitlerde. Muhtemelen yeni devirde bu siyasetten geri dönecektir iktidar da.

Ancak enflasyon konusunda ben biraz karamsarım. Çünkü enflasyon salt teknik bir problem değil. Tıpkı vakitte politiktir de. Siyasi istikrarsızlıkların maliyeti büyük ölçüde enflasyon olarak karşımıza çıkmaktadır. Önümüzdeki devirde değerli bir mahallî seçimler var. Bu seçimlerin iktidarın enflasyonu düşürmek için uygulayacağı siyaset seçenekleri konusunda elini bağlayan bir tesiri olacaktır. Buna ek olarak dünya çapında yüksek enflasyonun da bir müddet daha sorun olmaya devam edecektir. Bu türlü bir ortamda enflasyonun süratli bir halde düşürülebileceğine inanmakta zorlanıyorum. Haksızlık etmek de istemem aslında. İktidarın bu türlü enflasyonu süratli düşürmek istikametinde kamuoyuna açıklanmış bir niyeti de yok. Bilhassa 14 Mayıs seçimlerinin akabinde girilecek olan ekonomik darboğaz beklentileri bu bahisteki beklentilerimizi gereğince karamsar yapmaktadır. Teknik olarak enflasyonu düşürebilmek mümkün olsa da, bunu siyasi maliyetlerinin göz önünde bulundurulması gerekmektedir.

Enflasyon ekonomik bir sıkıntıymış üzere görünse de siyasetle olan bağı bugünlerde daha da bariz hale gelmiştir. Enflasyon düşürülemese bile, denetim altında tutulması zorunludur. Bu da doğacak maliyetleri birilerinin sırtına yüklemeyi gerekli kılar. Toplumun hangi bölümün bu maliyetleri yüklenmeye istek göstereceği ise siyasi bir tercihtir. AKP’nin bu denli vakit uyguladığı iktisat siyasetlerini dikkate alırsak, bu maliyetlerin büyük oranda dar gelirli ve fakirler tarafından yüklenilme ihtimali yüksektir. Elbette AKP iktidarı bu denli vakittir izlediği siyasetlerin yanlış olduğuna inanır ve onlardan radikal bir dönüşe imza atarsa ve doğan maliyetleri yüksek gelir kümelerinin sırtına yüklemeye karara verirse, o diğer.

Fiyatlar yüksek sviyesini koruyacak

– Enflasyonda kalıcı düşüş için hangi adımlar atılmalı, halkın eriyen alım gücünü bitirmek mümkün mü?

Enflasyon siyaset ile yakından bağlantılı. Bilhassa denetim edilirken, siyasi sonuçlar ortaya çıkıyor ister istemez.

Ancak ülkemizdeki enflasyonun teknik manada birçok kaynağı olduğu söylenebilir. Örneğin kur geçişkenliği çok yüksektir ülkemizdeki enflasyonda. Çünkü üretimimizin ithalata bağımlılığı fazladır. Bunun azaltılası için ülke üretiminin ithalata bağımlılığın büyük ölçüde azaltılması lazım. Bunun ise kısa vadede gerçekleştirilebilmesi mümkün değil. Bu hem “kur geçişkenliğini”, hem de “ithal enflasyonun” tesirini azaltıcı tesir yaratacaktır.

Öncelikle belirtmeliyim ki, fiyat istikrarı fiyatların düşmesi manasına gelmez. Zati yükselmiş olan fiyatlar bugünkü nominal seviyelerini büyük ölçüde koruyacak. En azından kısa periyotta bu türlü olacağı beklenebilir. Münasebetiyle satın alma gücündeki düşüşü restore etmenin yegâne yolu gelirler üzerinden ve yeni bir “gelirler politikası” kurgulamakla mümkün olacaktır.

Bazen kaynak kahrına düşen iktisat idareleri satınalma gücündeki bu düşüşleri bir fırsat görüp, hanehalkının tüketim seviyelerindeki yeni seviyesi kabul edip, gelirleri o seviyede tutmak isterler. Bir bakıma istikrarla birlikte ortaya çıkacak gelir artışlarını hanehalklarına yansıtmayarak, ülkenin tasarruflarına dâhil etmek isterler. Ekonomik istikrar siyasetlerin genel maksatlarından biri budur. Tasarruf açığı bizim üzere ülkelerde kıymetli bir sorun olduğu için, hazır satınalam gücü de düşmüşken, bunun sağlayacağı, bir bakıma “zorunlu” olarak yapılan tasarrufları iktisatta gereksinim duyulan alanlara yönlendirmesi arzulanır.

Elbette bu türlü bir karar alınırken, “ihtiyaç duyulan alanların” hangilerinin olduğu siyasetçilerin belirleyeceği nitelikte bir karardır. Yani siyasetçi kısa periyotta tasarruf edilebilecek kaynakların toplumun hangi gereksinimlerini karşılamaya yöneltileceğine karar verecektir. Bu da, o siyasi anlayışın tabanının talepleriyle olan alakasına bağlıdır. Siyasetçinin yapacağı tercih ise, eldeki kaynakların satınalma gücündeki azalmanın telafisine mi kullanılacağı, yoksa bu kaynakları diğer bölümlere yönlendirmek için mi kullanılacağı ile ilgilidir. Bu kritik bir tercihtir ve tüm kamuoyu olarak iktidarın çok kısa müddet sonra yapacağı bu tercihi dikkatle izleyeceğiz.

Millet İttifakı bu denli bir müddettir düşük gelirlilerin satınalma gücünde meydana gelen erozyonu telefi edici siyasetler uygulayacağını söylüyor. Bunun kamuoyuna ilan ettikleri mutabakat metnine de koydular zati. Bundan başka Sayın Kılıçdaroğlu da kamuoyuna yönelik kimi görüntüler yayımlayıp, emsal istikametteki vaatleri tekrarladı. Lakin 14 Mayıs seçimlerinde elde edilen sonuçlara bakılırsa, kamuoyunun bu türlü bir telaşının olmadığı anlaşılmıştır. Bu konuda yeni devirde iktidarın izleyeceği siyasetleri ve atacağı adımları dikkatle izlemekte fayda var. Bilhassa bu siyasetlerin kamuoyu üstündeki tesirlerini gözlemleyebilmek ve halkın taleplerini görebilmek bizim üzere iktisatçılar açısından kıymet arz edecektir.

Ancak şunu da belirtmekte fayda var. Devletin resmi istatistikleri bile emek ve sermaye ortasındaki gelir istikrarının son yıllarda önemli oranda bozulduğu göstermektedir. En son açıklanan gelir dağılımı istatistiklerinde de görüldüğü üzere 2021 yılında toplumsal transferlerin yüzde 3,7 oranında azaldığı, tıpkı periyotta fiyat gelirlerinin ise yüzde 0,9 oranında azaldığı görülmüştür. Bu bozulmanın 2022 yılında da devam etmiş olması yüksek bir ihtimal. Bu etkiyi bu dataların tabiatı gereği maalesef seneye görebileceğiz.

Öte yandan ülkenin gelir dağılımı bir evvelki yıla nazaran de çok önemli ölçüde bozulmuş durumda. 2020 yılında gelir dağılımı ölçümü Gini katsayısı 0,405’ken, 2021’de bu katsayının 0,415’e çıktığı görülüyor. Tekrar data kaynağımız olan TÜİK’e nazaran, en düşük gelir kümesindeki hanehalkları toplan gelirin yalnızca yüzde 6’sını alabilirken, yüksek gelir seviyesindeki yüzde 20’lik küme yüzde 48 hisse alıyor. Bu olağan üstü bir eşitsizliğin göstergesidir. Tüm bu aksilikler acil olarak bir gelirler siyasetinin gerekliliğine işaret etmektedir. İktidarın, vatandaşın gelirinde ve satınalma güçlerindeki azalmayı telafi etmesi mecburiyet haline gelmiştir. Yapılması gereken fiyatların bugün ulaştığı düzeyle uyumlu yeni bir gelirler siyaseti islemektir. Bugünkü siyasi konjonktürde bu yapılabilir mi?

Ancak bu bahiste dikkate almamız gereken bir mevzuya da tekrar dikkat çekmek isterim. Burada bahsettiğimiz teklifler kısa devir siyaset uygulamalarıdır. Satınalma güçlerinde erozyonun telafi edilebilmesi ve bu gayeyle uygulanan gelirler siyasetlerinin enflasyonist tesirler yaratmaması için orta ve uzun devirde iktisadın üretim kapasitesini güçlendirici önlemlerin eş anlı olarak alınmasında fayda var. Bu yapılmadığında bahsi geçen gelirler siyasetlerinin sürekliliği tehlikeye girer ve siyasi olarak amaçlanan refah seviyesinin toplumun büyük bölümleri için temini zorlaşır.

Bu açıklamalarım akabinde önümüzdeki devirde enflasyonla gayret için gerekli şartlara dikkat çekmek isterim. Enflasyonla çabanın kime ve ne kadar maliyet çıkaracağına bağlı olarak bu çabaya taraf vermek gerekecektir. Kamuoyundaki genel beklenti klasik gayret araçlarından faiz artışları yoluyla, direkt talep üzerinde kısıtlayıcı olmak en azından talep enflasyonunu denetim etmeye yeteceği istikametinde. Pekala, mevcut siyasi anlayışla bu yapılabilir mi?

Günümüzde enflasyonun en değerli kaynaklarından biri de “beklentilerdir” ve kamuoyu beklentilerinin berbatlaşması onların bugün aldıkları iktisadi kararlarda daha muhafazakâr davranmalarına yol açar. Garanti karların peşinde satın alma gücünü muhafazaya çalışırlar. TL dışında diğer finansal araçlara yönelirler, TL’nin talebi azalır. Bu bir merkez bankasının görmeyi arzulamayacağı bir durumdur. Esasen gayeleri da bu duruma düşmemek için, TL talebini arttıracak itimadı oluşturmaya çalışırlar.

Vatandaş iktisat idaresine itimat duymaz ve bu sebeple TL’den kaçmaya başlarsa, para siyasetinin tesir alanını daralır. Bugün bankacılık sistemimizdeki mevduatın yüzde 50’den fazlası dövizdedir. Bu hiç bir merkez bankasını arzulayacağı bir durum değildir. Ekonomik istikrarı sağlamak için öncelikle para siyasetinin tesir alanının genişletilmesi lazım. Bunun içinde iktisatta TL talebinin artması gerekiyor. Bu sebeple faizler, itimadın son derecede düşük olduğu bir ortamda TL’nin cazibesini arttıracak bir araç olarak düşünülmektedir. TL faizlerinin artması TL’nin dövize nazaran daha cazip hale getirecek ve talep artacaktır. Bu da merkez bankasının uyguladığı para siyasetinin tesir alanını genişletmiş olacaktır.

Ancak günümüzde beklentilerin yöneterek, faizler arttırılmadan da (ya da istenilen ölçünün altında arttırılarak da) TL’nin cazibesi arttırılabilir. Bunun için iktisat idaresine ve bu idarenin bağlı olduğu siyasi çerçeveye itimat kuraldır. Hatta bu türlü bir itimadın tesis edilmesi, faiz artışı üzere toplumun bilhassa düşük gelirli kesitleri üzerine maliyet yükleyecek bir uygulamaya gerek duyulmadan bile iktisadi bireylerin TL’ye yönelmesi temin edilebilir. Hem de son derecede düşük siyasi maliyetleriyle.

Maliyetli faiz siyasetinin ekonomiyi istikrara kavuşturmada ve enflasyonla gayret için elverişli bir ortam oluşturmak için iktisadi bireylerin beklentilerini yönetebilmenin kimi şartları bulunmaktadır. Bunların başında beklentileri bağlayacağınız birtakım çıpaların oluşturulmasıdır. Bu gayeyle Türkiye’nin üç alanda yerli ve yabancı yatırımcıların beklentilerini istikrara kavuşturacak çıpaya gereksinimi vardır.

Çok önemli sıkıntılarla karşı karşıyayız

– Bu çıpaları biraz açabilir misiniz?

Birinci çıpa siyasi istikrar. Kısa devirde makroiktisadi istikrarın temin edilebilmesi için en çok muhtaçlık duyduğumuz şart budur. İktisat alanında alınacak kararların Parlamentoda oluşacak yeni yapıda, kamuoyunda çok fazla tesir yaratmayacak tartışmalar sonucunda alınmasının faydası olacaktır. Bu enflasyonla önemli olarak çaba etmeyi başına koymuş bir iktidar açısından önemli bir kararlılık gösterme vesilesidir. Siyasi iradenin uygulanan ekonomik siyasetin ardında olunduğu iletisinin hiç kuşkuya yol açmadan verilmesi gerekmektedir. Fakat bu bahiste yeni idarede bir niyet var olabilir mi? Pek emin değilim. Unutmamalı ki, 2001 öncesi uygulanan enflasyonla çaba siyasetlerinin başarısız olmasının bir nedeni de, o günkü koalisyon ortakları ortasındaki ahengin kaybolmasıdır. Bugün için Türkiye’nin karşı karşıya kaldığı meseleler o günlerden çok da a ciddidir ve bu türlü bir ahenge o günlerden daha fazla gereksinim duyulmaktadır. Bu çıpanın yürütülmesi de iktisat idaresinin kendisinden fazla seçilecek olan yeni liderin göstereceği liderliğe bağlı olacaktır.

İkinci çıpamız memleketler arası ortaklarımızla uyumlu ve bir o kadar da istikrarlı milletlerarası bağlantılar. Türkiye iktisadının kısa devirdeki en kıymetli muhtaçlığı yabancı sermaye eksikliğini giderebilmektir. İster “sıcak” olsun, ister “soğuk”, her türlü yabancı sermayeye ülkenin gereksinimi var. Sanırım Türkiye iktisadının önümüzdeki periyotta karşılaşacağı en kıymetli sorun sermaye kısıtıdır. Bu sermayenin, milletlerarası normalar çerçevesinde gelebileceği yegâne merkez Batıdır. Milletlerarası seviyede riskleri minimize edici bir dış siyasetin uygulanması yabancı sermayenin beklentilerini çıpalamak bakımından kıymetlidir.

Yabancı yatırımcıların sahip oldukları sermayeyi Türkiye’ye getirmeleri için gerekli şartların başında elbette ekonomik olarak daha bilinen, onların çok daha aşina oldukları biçimde bir iktisat idaresinin ülkede olmasıdır. Kendi risklerini en aza indirebilmek açısından, aksiyonlarını yorumlamakta meşakkat çekmeyecekleri, şahsi olmayan bir iktisat idaresinin yanında, ilişkin oldukları kendi ülkeleri ile Türkiye’nin ilgileri de bu sermaye için değer arz edecektir. Bu türlü bir yapının ülkemizde uzun bir mühlet daha olmayacağı anlaşılmıştır.

Bunun yanında Türkiye’nin memleketler arası topluluk içinde nasıl bir bedel ve tedarik zinciri içinde yer aldığı da değer arz eden bir bahistir. Çünkü ülkelerin memleketler arası ilgilerindeki pozisyonu yalnızca askeri güvenlik öncelikleri üzerinde kurulamaz. Tıpkı vakitte ekonomik manada ülkelerin güvenliğini sağlayacak tedarik ve kıymet zincirlerindeki ülkelerle de istikrarlı ve yapan alakalar kurmak gerekmektedir. Bu açıdan Türkiye’nin dış bağlarının onun salt askeri güvenlik gereksinimine hizmet edecek şekilde değil, birebir vakitte ekonomik argümanlarını gerçekleştirebileceği ülkelerle iktisadi alanlardaki münasebetlerde de kapsayacak halde oluşturulması gerekmektedir. Örneğin 2001 sonrası devirde Türkiye-AB münasebetleri bunun en hoş örneğini oluşturmuştur. Bugün için bu türlü bir çıpa yoktur.

Üçüncü çıpamız teknik bir çıpa olup, daha çok TCMB’nin bağımsız olarak belirleyeceği bir çıpadır.

Bu, TCMB’nin siyasetten bağımsız olarak belirleyip, yürüteceği para siyasetinin kolaylaştırılmasında fonksiyon sahibi olacak ve uygulamanın aktifliğini arttıracaktır. Bu bahiste daha evvelce uygulanmış birçok çıpadan bahsedebilmek mümkün. Lakin 2001 sonrası uygulanıp, başarılı bir formda enflasyonun düşmesinde yararlı olmuş çıpa, enflasyon hedeflemesi olmuştur. Burada kıymetli olan Merkez Bankasının ilan ettiği maksadın güvenilirliğinin sağlanabilmesidir. Bunun yolu da daha şeffaf, daha hesap verebilir ve siyasi menfaatlerden arınmış bir para siyaseti idaresidir. Nihayetinde bu çıpayı Merkez Bankası siyasi olarak değil, teknik olarak belirleyecektir. Lakin ülkemizde son seçimlerin akabinde oluşan siyasi yapı içinde bu türlü bir çıpanın da oluşturulabileceğini düşünmüyorum.

Tüm bunları birlikte değerlendirdiğimizde gereksinim duyduğumuz en az üç değerli çıpadan yalnızca birini sağlayabilecek siyasi şartların ülkemizde oluştuğunu söyleyebilmek mümkün. O birincisinin de ne kadar ekonomik bir sonuç doğuracak formda kullanılacağı şüphelidir.

Yeni bir hukuk anlayışını oluşturmak şart

– Şu anda Türkiye iktisadının yaşadığı temel sorunlar nelerdir, bunları çözmek için hangi adımlar atılabilir?

Bu sorunun son derecede kapsamlı bir yanıtı hak ediyor. Anca iktidarlardan ülke iktisadını çağın gereklerine nazaran yönlendirmesini ve bu istikamette gerekli hukuku, siyasi ve ekonomik altyapı şartlarını oluşturması beklenir. Örneğin adil bir hukuk sisteminin kurulması bu şartların başında geliyor. Bunun için ülkemizde “yeni bir hukuk anlayışını” oluşturmak gerekiyor. Mevcudun pek işe yaramadığı, gelecekte de yaramayacağı görülüyor.

Buna ek olarak şahsilikten uzaklaştırılmış bir idare anlayışına geçişin de koşul olduğunu belirtmeliyim. Bunun ekonomik ve siyasi performansa yaptığı tüm aksilikler bir yana, Türkiye üzere bir ülkeye, iki yüzyılı yıla yaklaşan bir demokrasi arayışı içinde olan bir ülkeye pek de yaşayan bir idare biçimi değil bugünkü şeklimiz. Bir trilyon dolara yaklaşan gayri safi yurtiçi ulusal hasılaya sahip bir iktisadın şahsa dayalı bir ekonomik idareyle ilerleyebilmeleri mümkün değildir.

Buna ek olarak ülkemizdeki kurumların karar süreçlerinde aktifliğini arttırmak, bu kapsamda kuvvetler ayrılığını tesis etmek performansı yüksek bir idare modeli için mecburidir. Bu bakımdan büyük ölçüde özelleşmiş idare pratiklerinden kurumsallaşmış idare uygulamalarına geçmek ve bu bağlamda kurumsallaşmayı güçlendirmek gereklidir. Bu türlü bir model için elzem olan şart ise, şeffaf ve hesap verebilir olmaktır. Zati bu nitelikteki bir idare modeli de kuvvetler ayrılığı prensibine dayanarak icra edilebilir.

Kısa devirde bu temel prensiplerden yola çıkarak ülke idaresinde alınan kararların aktifliğini arttıracak bu konularda değişikliklere gitmek gerekmektedir.

Ülke idaresinin yönetim prensiplerini belirledikten ve karar verme süreçlerini güçlendirdikten sonra, Türkiye iktisadında birçok sorun var tahlil bekleyen. Fakat bu sorunların tahlili birbirleriyle ilgi. Örneğin gelir dağılımı sorunu AKP’nin 21 yıllın devrindeki en makus düzeylere gelmiş durumda. Bunu bağımsız siyasetlerle çözebilmek mümkün değil. Çünkü sorunun temelinde görüyoruz ki, büyümesine karşın bu büyümenin nimetlerini tabana yayamayan bir iktisat idaresi var. Bu da büyük ölçüde o büyümenin nasıl elde edildiği ile ilgilidir.

Aynı formda enflasyon bugün için acil tahlil bekleyen bir başka değerli sıkıntımız. Enflasyonun uzun mühlet yüksek seyretmesi ve kronik bir sorun haline gelmesine müsaade verilmesi var olan gelir dağılımı ve yoksulluk problemlerinin daha da kötüleşmesine yol açacaktır.

Listeyi bu biçimde uzatmak mümkün. Fakat dikkatlerde kaçırılmaması gereken bir noktaya bilhassa dikkat çekmek isterim. Türkiye iktisadında bir türlü bitirilemeyen cari açık sıkıntısının tahlili için de yeni devirde samimi bir çaba sarf etmek gerekiyor. Öncelikle hizmet ve inşaat çekişli bir büyüme modelinden uzaklaşmış olmak bu mevzuda yapılması gerekenlerin başında geliyor.

İkinci konu endüstrileşmenin ve ülkenin ihraç gelirlerini arttırmayı amaçlayan bir endüstrileşmeye girişmek. Lakin bunu mevzuda seçici olmak ve ülkenin ithalat bağımlılığını azaltıcı bir strateji izlemek yerinde olacaktır. Lakin günümüzde bu hususta gidilebilecek çok alan yok maalesef. Bu yüzden cari dengeyi sağlamak için ithalatı azaltıcı bir endüstrileşme tercih edilebilecekken, asıl büyük katkı ihracatta katma kıymet arttırıcı üretim gerçekleştirebilmektir.

Son olarak belirtmekten yara gördüğüm bir bahiste ülkemizin güç siyasetini gözden geçirerek, dışa bağımlılığını azaltmak.

Türkiye Batı’dan sermaye çekmek zorunda

– Seçim öncesindeki dört ayda Hazine 417 milyar TL’lik tarihi açık verirken, art kapıdan döviz ve altın satışlarıyla da Merkez Bankası rezervleri seferber edildi. Seçim sonrası Merkez Bankası rezervleri ve öteki açıklar nasıl telafi edilebilir?

Bu yeni devirde beklentimiz Türkiye’nin yabancı sermaye piyasalarıyla entegre olup, sermaye çekmesi beklenmektedir. Seçim öncesi çoklukla Orta Doğu, Rusya ve kısmen Çin üzere merkezlerden mali kaynak sağlayan Türkiye’nin batılı sermaye piyasalarından kaynak çekebilmesi değer arz etmektedir. Lakin her iki piyasanın beklentileri birbirinden farklıdır. Doğu menşeili sermaye daha çok devlet denetimi altında mobilize edilirken, batılı sermayenin daha çok piyasa şartlarına nazaran ve piyasa iştirakçilerinin beklentilerine nazaran gerçekleşmektedir.

Piyasa beklentileri ise, daha fazla piyasa sisteminin işlerliğini tehlikeye sokmayacak birtakım teminatlara gerek duyar. Kişiselleşmemiş bir idare pratiği en değerli beklentidir. Akabinde hukuk garantisi ve iktisat idaresinde dünya ile koordine olmuş bir idarenin yer alması bu husustaki başka beklentilerdir.

Bu temel şartların sağlanması durumunda Türkiye’nin batılı merkezlerden sermaye çekebilme imkânı vardır. Sermaye girişinin sürat kazanması birebir vakitte TL’nin çok bedel kazanmasını istemeyeceğini umduğumuz TCMB’nin rezerv biriktirmesi için de elverişli bir ortam sağlayacaktır. Zati kısa devirde bundan öbür deva de yok. Lakin bu sermaye akımlarında bir tıkanıklık yaşanırsa, ülkemizin memleketler arası mali kurumların takviyesine muhtaçlık duyabilir. En son seçimlerin akabinde ortaya çıkan siyasi yapı istek ediğimiz ölçüde sermayenin batılı kaynaklardan temin edilmesinde sorun çıkaracağa benziyor. Bu günden sonra yaşanacak gelişmeleri tüm ülke olarak ilgi ile izleyeceğimiz kesin. Lakin bu türlü bir sermaye girişinin olmamasının sonucu, ülkemizde önemli bir sakinlik tehlikesini gündeme getirebilir. Bilhassa bu seçim devri sırasınca uygulanan siyasetler ve verilen vaatlerin finansmanı ayrıyeten kamu ve genel olarak iktisat üzerine önemli bir maliyet yüklemiştir. Bunların finansmanı da dâhil olmak üzere Türkiye’nin dışarıdan sermaye muhtaçlığı beklenenden daha fazla olmuştur.