Yorgunluk sıklıkla yaşadığımız bir histir. Bir müddet boyunca – fizikî yahut zihinsel – muhakkak aktiviteler yaptığımızda yahut ağır duygusal durumlar yaşadıktan sonra kendimizi yorgun, hatta tahminen de bitkin hissedebiliriz.
Yorgunluk fizikî, zihinsel yahut duygusal çalışmadan sonra güç eksikliği olarak tanımlanabilir. Her halükarda, yorgunluğun davranışlarımız üzerinde tuhaf tesirleri vardır ve bu da özdenetim sağlamada büyük zorluklarla sonuçlanır.
Bu, çocuklarda çok daha barizdir, zira yorucu bir faaliyetten sonra ya da can badiresinin bir sonucu olarak yorgun olduklarında, bizi rahatsız edecek biçimde “Yanlış davranmaya” eğilimlidirler. Pekala lakin neden?
BEYİN DENETİM KULESİNDEKİ ARIZALAR
Beynin nasıl çalıştığından bahsederek başlayalım. Beyin, tüm davranışlarımızın üretildiği ve yönetildiği fikir organıdır. Farklı alanlarının her biri, organın genel işleyişi içinde belli vazifeleri yerine getirir.
Davranışsal denetim, bilhassa prefrontal korteks ismi verilen bir alan tarafından gerçekleştirilir. Beynin en ön kısmında, alnın çabucak ardında, nöronların en yüzeysel katmanlarında yer alır.
Prefrontal korteks, yürütücü işlevler ismi altında nitelendirilen karmaşık bilişsel misyonları yönetmekten sorumludur. Tıpkı havaalanı denetim kuleleri üzere davranışlarımızı denetim etmemize yardımcı olur. Yürütücü fonksiyonlar, yansıtma ve planlama, muhakemeye dayalı kararlar verme ve duygusal durumumuzu rasyonelleştirme ve yönetme marifetini içerir.
Bu kümeye ayrıyeten bir lisanı manaya, okuma, matematiksel marifetler, öğrenme yahut akıl yürütme üzere karmaşık bilişsel görevlerin performansı için bilgileri depolamamıza ve süreksiz olarak işlememize müsaade veren süreçler kümesi olan çalışma belleği de dahildir.
Peki bütün bunların yorgunlukla ne ilgisi var? Yetişkinlerin ve çocukların davranışlarını nasıl etkiliyor?
Oldukça kolay. Çok büyük bir beyne sahip olmakla övünmek istesek de, gerçek şu ki beyin, bedenimizin toplam kütlesinin sadece %2 yahut 3’ünü temsil ediyor. Ve tüm beynin gücünü en çok tüketen kısım tam olarak prefrontal kortekstir.
Enerjimiz azaldığında, ortalığı karıştırmamız daha muhtemeldir.
Yorgun olduğumuzda, metabolizmamız kullanılabilir enerjiyi dağıtma eğilimindedir. Böylelikle prefrontal korteksin fonksiyonlarını azamî verimlilikle yerine getirmesi için mevcut olan güç azalır.
Başka bir deyişle, prefrontal korteksin çalışması için daha az yakıtı olduğu için düşünmeyi, planlamayı, karar vermeyi, hisleri yönetmeyi, bilgiyi saklamayı ve işlemeyi tam olarak beceremiyoruz. Sonuç olarak, kendi davranışlarımızı denetim etme yeteneğimizi kaybederiz.
Bu yüzden yorgun olduğumuzda, söylemememiz gereken, kıymet verdiğimiz insanları incitebileceğini bildiğimiz şeyleri söyleme eğilimindeyiz. Zira yönetici fonksiyonlarımız tam olarak çalışmıyor.
Ve tıpkı şey çocukların da başına geliyor. Yapamayacakları yahut yapmalarına müsaade vermediğimiz şeyleri bilmelerine karşın (ki pek güzel biliyorlar), “yaramazlık” yapma ihtimalleri artıyor.
YARATICILIK DA ARTIYOR
Ve farklı bir gerçek: Yorgun olmanın yeterli bir yanı var. Yorucu bir faaliyet gerçekleştirdikten sonra, daha yaratıcı olma eğilimindeyiz zira özdenetim başarısız olduğunda, fikirlerimiz filtresiz yahut daha az şuurlu olarak ortaya çıkıyor.
Yorum Yok